W czasach dawnych, pradawnych, próżno było z Krakowa do Poręby wędrować i próżno pytać o nią kogokolwiek z ludzi jeżdżałych, jakich nie brak wśród Gądków zwłaszcza i kupców. Nie rzekliby niczego o niej i rzemieślnicy wędrowni i żebracy, bo w miejscu Poręby puszcza tylko szumiała rozległa, a bezdroża same i pustacie odstraszały ludzi. Przez dąbrowy i modrzewiowe knieje rzeka płynąca głęboka, o brzegach zarosłych zielenią i olchami. Dno miała czarne od mułu grząskiego, liści odpadłych w ciągu wielu jesieni i wszelakiego śmiecia leśnego, jakie ze sobą zwyczajnie nanoszą powodzie.

Najnowsze aktualności